ΜΙΖΕΣ, ΕΥΡΩΠΗ (ΚΑΙ ΑΝΤΙΠΟΛΙΤΕΥΣΗ)

Η Οσμή της Αποσύνθεσης

ΜΙΖΕΣ, ΕΥΡΩΠΗ (ΚΑΙ ΑΝΤΙΠΟΛΙΤΕΥΣΗ)

Το ελληνικό «στρατιωτικο-μεσιτικό» σύμπλεγμα

 

Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου

 

Σοκάρει ξανά, η έκταση της διαφθοράς και αποσύνθεσης, η σαπίλα που κατέκλυσε τα πάντα, πνίγοντας όλους μας σε αυτή τη χώρα, στον τομέα τώρα της άμυνας, όπως σε τόσους άλλους προηγουμένως. ‘Οσους από μας, τουλάχιστον, διατηρούν ακόμα μια ικανότητα να σοκάρονται, μια αίσθηση αξιοπρέπειας, επίγνωση της καταστροφής που συντελέστηκε, συντελείται, προβλέπεται στη χώρα.  

 

Αποκαλύπτεται ξανά η «κλεπτοκρατική» φύση του ελληνικού καπιταλισμού (μαζί με την συνακόλουθη «ανατολίτικη», «οθωμανική» φύση του κράτους και μη παραγωγική φύση της οικονομίας), η λεηλασία ως οργανικό στοιχείο της νεοελληνικής οικονομίας-κοινωνίας, πηγή προέλευσης της συντριπτικής μερίδας του πλούτου, καθοριστική της κοινωνικής «ιδεολογίας», «κουλτούρας». Η μετεμφυλιακή Ελλάδα έκρυβε το ερώτημα «ποιος κυβερνάει αυτόν τον τόπο;», η μεταπολιτευτική έκρυβε το «από πού έρχονται και που πάνε τα λεφτά;», πως χτίζονται δηλαδή οι πολυκατοικίες και οι βίλλες, που βρέθηκαν οι καταθέσεις στο εξωτερικό κ.ο.κ. (1)  

 

Η ύπαρξη «κλεπτοκρατικής» άρχουσας, κρατικής, πολιτικής τάξης, εύκολα εκβιάσιμης και εύκολα δυνάμενης να κατηγορηθεί ήταν ένας (όχι ο μόνος) λόγος που επελέγη η Ελλάδα, από μια συμμαχία «αγορών»-Γερμανίας, ως πρώτο θύμα, πειραματόζωο και προνομιακό εργαλείο κατεδάφισης των δημοκρατικών και κοινωνικών στοιχείων της Ευρώπης. Οι αριθμοί, το 2009-10, ήταν ίσως χειρότεροι στην Ιρλανδία. Αν όμως άρχιζε από κει η επίθεση των αγορών, κινδύνευαν να αναδειχθούν οι ευθύνες του χρηματοπιστωτικού τομέα. Στην Ελλάδα μπορούσε η ευθύνη εύκολα και πειστικά να αποδοθεί στο ελληνικό μπάχαλο, τη διαφθορά, την κακοοργάνωση, τη φοροδιαφυγή, τις απάτες και τις ρεμούλες. ‘Όχι μόνο το εκβιάσιμο πολιτικο-κρατικό προσωπικό δεν μπορούσε να αντιτάξει σοβαρή αντίσταση, το εξαιρετικά χαμηλό μορφωτικό του επίπεδο (π.χ. ΓΑΠ) το διευκόλυνε, μαζί με την απουσία ηθικής «σπονδυλικής στήλης», να παίρνει καταστροφικές αποφάσεις χωρίς επίγνωση των συνεπειών τους. Διαφθορά και διαπλοκή, αξεδιάλυτα εγχώρια και διεθνής στην ουσία τους, έπαιξαν τεράστιο, αποφασιστικό ρόλο στο ελληνικό πρόβλημα.  

 

Η ζημιά που προκλήθηκε στην Ελλάδα δεν πρέπει να συγχέεται με τις «μίζες», ήδη εκτιμώμενες σε δεκάδες δισεκατομμύρια ευρώ! Οι μίζες είναι ελάχιστο τμήμα του τιμήματος της χώρας! Στον αμυντικό τομέα π.χ. αγοράστηκαν όπλα που δεν λειτουργούσαν, που όχι μόνο δεν χρειαζόμαστε, αλλά συνέτειναν  στην ισχυροποίηση της εξάρτησης, χωρίς να κάνουν αξιόπιστη την άμυνα. «Κερδίσαμε τον πόλεμο, χάνοντας την ειρήνη», ξοδεύοντας τον μισό εθνικό πλούτο σε στρατιωτικές δαπάνες, χωρίς να γίνει βιομηχανική-τεχνολογική επένδυση, άξια λόγου αμυντική βιομηχανία. Τα ίδια συνέβησαν σε όλους τους τομείς. Με το ζόρι κατασκευάσαμε στην Αθήνα το 2000 δύο γραμμές ενός μετρό που συζητάμε από το 1920, αλλά απαγόρευαν την κατασκευή του εισαγωγείς αυτοκινήτων και εργολάβοι. Η Ελλάδα παραμένει σήμερα η μόνη ευρωπαϊκή χώρα ουσιαστικά χωρίς σιδηρόδρομους! Τεράστιες καθ’ εαυτές, οι άμεσες οικονομικές συνέπειες της διαφθοράς ωχριούν ενώπιον των έμμεσων, πολύ γενικότερων διαλυτικών συνεπειών της στη χώρα, σε όλους τους τομείς της εθνικής ζωής, την αποσύνθεση κάθε δυνατότητας εθνικού προγραμματισμού, εύρυθμης κρατικής λειτουργίας, την απομείωση του ηθικο-κοινωνικού κεφαλαίου της χώρας και την βαθειά κρίση επαγγελματισμού που την χαρακτήρισε.

 

Το «στρατιωτικο-μεσιτικό» σύμπλεγμα

 

Στη δεκαετία του 1980, ο γράφων εργάσθηκε στο Υπουργείο ‘Αμυνας για ένα πρόγραμμα «ελληνοποίησης» των προμηθειών. Υποστηρίξαμε τότε ότι θα μπορούσαμε, κατ’ αναλογίαν προς το αμερικανικό «στρατιωτικο-βιομηχανικό σύμπλεγμα», να μιλήσουμε στην Ελλάδα για «στρατιωτικο-μεσιτικό σύμπλεγμα». Βρίσκεται στον πυρήνα του «καθεστώτος», είναι το πιο αφανές αλλά από τα σημαντικότερα συγκροτήματα του «συστήματος διαπλοκής-διαφθοράς», βασική λειτουργία του οποίου ήταν η λεηλασία της Ελλάδας εσωτερικά, η εξάρτησή της εξωτερικά. Το «στρατιωτικο-μεσιτικό σύμπλεγμα» είναι κύριος οργανωτής λεηλασίας και ξένης εξάρτησης.

 

Γι’ αυτό και είναι εξόχως σημαντικό το κόμμα, που η απελπισία των Ελλήνων έκανε αξιωματική αντιπολίτευση και πιθανότατα θα κάνει αύριο κυβέρνηση, να χαλάσει τον κόσμο, και εσωτερικά και διεθνώς, για τα όσα αποκαλύπτονται, ζητώντας την παραδειγματική τιμωρία όλων των ενόχων και υποσχόμενο να την κάνει πράξη από την πρώτη μέρα της διακυβέρνησής του. ‘Οφειλε να ζητήσει όχι μόνο την παραίτηση της κυβέρνησης (όπως έκανε για την ΕΡΤ), σε «χαρακίρι» έπρεπε να καλέσει τα δύο «κόμματα εξουσίας», σε «επανάσταση» τους πολίτες. Δεν μας είναι πολύ κατανοητοί οι μάλλον «χαμηλοί τόνοι» που επέλεξε για ένα τόσο καθοριστικό θέμα ο ΣΥΡΙΖΑ.

 

Μίζες και χρέος

 

Ο ΣΥΡΙΖΑ και οι λοιποί «αντιμνημονιακοί» έχουν μία ακόμα υποχρέωση, κρίσιμης εθνικής σημασίας. Πρέπει άμεσα να απευθυνθούν στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, την Επιτροπή, το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο, το Συμβούλιο της Ευρώπης, ίσως και τις αρμόδιες επιτροπές του ΟΗΕ, ζητώντας τη σύσταση ειδικής διεθνούς ανεξάρτητης επιτροπής εμπειρογνωμόνων και προσωπικοτήτων εγνωσμένου κύρους, που θα εκτιμήσει το φαινόμενο της διαφθοράς και λεηλασίας της Ελλάδας, τους υπεύθυνους, τα αποτελέσματά του, το κόστος του, τη συμβολή του στη δημιουργία του ελληνικού χρέους. Είναι ασφαλώς υπεύθυνη η ελληνική διαφθορά και διαπλοκή, εξίσου υπεύθυνες όμως στη δημιουργία του ελληνικού προβλήματος είναι οι ευρωπαϊκές εταιρείες και κυβερνήσεις, όπως και τα όργανα της ΕΕ που έκαναν τα στραβά μάτια, για να στηρίξουν πολιτικά τις ομογάλακτες «ελίτ» τους στην Αθήνα. Αυτά πρέπει επιτέλους να καταγγελθούν στην Ευρώπη από την αξιωματική αντιπολίτευση, όπως επίσης, ιδιαίτερα, το γεγονός ότι η συμμαχία Μέρκελ και Goldman Sachs προφανώς χρησιμοποιεί τα τεκμήρια της διαφθοράς για να εκβιάζει τους έλληνες πολιτικούς να αποδεχθούν καταστροφικές για τη χώρα ρυθμίσεις, που αντιβαίνουν τις ίδιες τις συνθήκες της ΕΕ και του ΟΗΕ, τις αρχές του ανθρωπισμού, της δημοκρατίας, του διεθνούς δικαίου. Πρέπει ο ΣΥΡΙΖΑ να ζητήσει από την κυβέρνηση Μέρκελ την έκδοση των υπευθύνων της διαφθοράς και την απόδοση όλων των στοιχείων για δωροληψίες Ελλήνων πολιτικών και αξιωματούχων. Αυτά όλα έχει αργήσει απελπιστικά να τα πει διεθνώς και να τα κάνει ο ΣΥΡΙΖΑ. Οφείλει να τα κάνει, γιατί συνιστούν κρίσιμα ηθικά, πολιτικά, διαπραγματευτικά όπλα. Αν δεν τα πράξει αυτά και πολλά ακόμα, αν πάει αύριο με τον σημερινό βαθμό προετοιμασίας, δηλαδή «γυμνός στα αγκάθια» της «Μεγάλης Διαπραγμάτευσης» που θα κρίνει το μέλλον της Ελλάδας, τα αποτελέσματα θα είναι τραγικά για τον ελληνικό λαό και την ίδια την αριστερά!

 

Την άνοιξη του 2011, ο τότε Πρωθυπουργός του Λουξεμβούργου και Πρόεδρος του Eurogroup Ζαν-Κλωντ Γιουνκέρ, είχε βρει το θάρρος (που ίσως πλήρωσε απομακρυνόμενος από τις δύο θέσεις) να πει ότι ξέραμε πολύ καλά τι συνέβαινε στην Ελλάδα, αλλά δεν κάναμε τίποτα γιατί Γαλλία και Γερμανία έκαναν εξαγωγές. Γιατί δεν πηγαίνει να τον βρει μια αντιπροσωπεία «αντιμνημονιακών Ελλήνων» να του ζητήσει συμπαράσταση κι από αυτόν, κι από τον Σμιτ, κι από τον Ντελόρ, τον Σοάρες, τον Γκρας και από ένα σωρό άλλο κόσμο;  Τι περιμένουν ακριβώς οι πάσης φύσεως αντιμνημονιακοί για να κινητοποιηθούν διεθνώς; Αύριο θα είναι πολύ αργά.

 

 

 

 

(1)   Ανήκουμε στους ελάχιστους, που επεσήμαναν από πολλών ετών την «κλεπτοκρατική» φύση του ελληνικού καπιταλισμού, όπως π.χ. ο μαρξιστής σύμβουλος του Ανδρέα Παπανδρέου (κατά την πρώτη, «ηρωϊκή» εποχή), καθηγητής Petras, ο Κώστας Χρυσόγονος, ο Σταύρος Λυγερός. Η αριστερά προτίμησε να μη θίξει ουσιαστικά το φαινόμενο, τον «συγκεκριμένο χαρακτήρα του συγκεκριμένου καπιταλισμού», καταδεικνύοντας τον ρόλο της ανώτερης διαπλοκής-διαφθοράς ή καυτηριάζοντας την συμπεριφορά των μεσαίων στρωμάτων (γιατροί, δικηγόροι, μηχανικοί, τεχνίτες κ.ο.κ.). Προσκεκλημένος, ως «ανένταχτος», σε μια συζήτηση για το δέον πρόγραμμα της αριστεράς, στην Επιτροπή Προγράμματος του ΣΥΡΙΖΑ, τον Νοέμβριο 2008, ο γράφων υπογράμμισε ότι μια ριζοσπαστική θεώρηση οφείλει να φύγει από την «ΠΑΣΟΚικού», «συνδικαλιστικού» τύπου δημαγωγία («λεφτά υπάρχουν», εύκολα αιτήματα μαζικών προσλήψεων και αυξήσεων), να στραφεί αποφασιστικά εναντίον του απέραντου «εργολαβιστάν, λαμογιστάν, ρουσφετιστάν» και να έχει εξωτερική πολιτική. Δυστυχώς αποτύχαμε να πείσουμε για την άποψή μας, αλλά και για την ανάγκη συζήτησης αυτών των όψεων της ελληνικής κοινωνίας, που τη διαχωρίζουν από μια «τυπική» χώρα του δυτικοευρωπαϊκού καπιταλισμού, έστω και μία από τις συνιστώσες της αριστεράς, ούτε καν αυτούς που πήραν την πρωτοβουλία να μας καλέσουν! Πετύχαμε αντίθετα το … ακατόρθωτο, να ενώσουμε όλους εναντίον μας και εναντίον της ίδιας της ιδέας συζήτησης της «πραγματικής» ελληνικής πραγματικότητας. Είναι αλήθεια ότι η αριστερά δεν είναι χειρότερη από τους άλλους, ούτε και βρέθηκε ποτέ στο κέντρο του συστήματος εξουσία-εξάρτηση-λεηλασία. Αυτό όμως δεν την απαλλάσσει από την ευθύνη κριτικής αυτού του συστήματος, άνευ της οποίας άλλωστε κανείς δεν τη χρειάζεται στην πραγματικότητα!

 

konstantakopoulos.blogspot.com

 

Επίκαιρα, 16.1.2014